Każdy z nas rozmawia z sobą nieustannie (Część 2)

Więc powiedzmy że w tym momencie jesteś przekonany, że powinieneś mieć taki zwyczaj w twoim życiu, że rozmawiasz z sobą. Ale nie chcę żebyś był o tym przekonany ponieważ ja mówię, że powinieneś tak robić. Powinieneś być przekonany przez Słowo Boże. Ponieważ Bóg dał nam psalmy, aby kształtować nasze emocje. I w tym psalmie mamy przykład, jak postępować kiedy jesteśmy zrozpaczeni. Więc powiedzmy że jesteś przez Słowo Boże przekonany, że powinieneś ze sobą rozmawiać. A teraz pytasz, co mam mówić? To, co Psalmista mówi jest bardzo dobrym początkiem. Mówi sobie, „Ufaj Bogu.” To jest rada, która musimy powtarzać sobie codziennie, i za każdym razem kiedy jesteśmy w trudnej sytuacji. Za każdym razem kiedy czujesz lęk, strach, zmartwienie, czy rozpacz. Potem przypomina sobie fakt, że znowu będzie sławić Pana. Ta jego duchowa pustynia nie trwa wiecznie, ponieważ jest dzieckiem Bożym. Bóg go nie opuścił, i jeżeli nie w tym życiu, to w następnym on będzie znowu sławić Boga. Przypomina sobie także kim jest Bóg. „On jest zbawieniem moim i Bogiem moim.”

Poznanie Boga i Jego wieczny cel jest tym, co nadaje życiu sens. Ludzie są zagubieni w tym życiu, ponieważ nie znają Boga i Jego celu. Bóg jest autorem życia, sens życia jest tylko w nim. Nie jesteś w stanie zrozumieć świata, jeżeli nie poznasz Boga. Nie jesteś w stanie zrozumieć siebie, jeżeli nie poznasz Boga. Nie jesteś w stanie zrozumieć, jak postępować ani czemu tak postępować, jeżeli nie poznasz Boga. Nie zrozumiemy małżeństwa, ani wspólnoty, ani miłości, jeżeli nie zrozumiemy Kim jest Bóg. Polecam książki Tozera. Tozer napisał kilka książek o Bogu. Nauczając nas Kim jest Bóg.

To jest najbardziej podstawowa nauka dla ludzkości. To są pierwsze rzeczy które dzieci muszą zrozumieć, żeby wszystkie inny rzeczy w tym życiu miały sens. Jeżeli nie wiemy kim jest Bóg, to nic innego nie możemy zrozumieć. Wszystko musi być rozumiane poprzez twój stosunek do Boga. Starajac się zrozumieć, życie bez Boga jest jak oglądanie meczu piłki nożnej bez piłki, albo obiad bez jedzenia. Życie nie ma sensu, jeżeli nie rozumiesz kim jest Bóg.

Dlatego kiedy przechodzisz przez duchową pustynię, kiedy twoja dusza jest zrozpaczona, kiedy życia nie ma sensu, to musisz przypomnieć sobie kim jest Bóg. Dopiero wtedy możesz zrozumieć sens swojej sytuacji.

Słowa psalmisty „Dusza moja smuci się we mnie,” brzmią podobnie do słów Chrystusa, „Teraz dusza moja jest zatrwożona, i cóż powiem? Ojcze, wybaw mnie teraz od tej godziny? Przecież dlatego przyszedłem na tę godzinę.” (Jan. 12:27)

Psalmista czuł, że jest sam. Ale Jezus Chrystus był sam, nawet jego Ojciec w niebie odwrócił się od Jezusa. Psalmista był męczony przez ludzi, ale Jezus Chrsytus był męczony przez Boga. Psalmista wołał do Boga o wybawienie, ale Jezusa nie prosił Boga aby Go wybawił go od krzyża. Psalmista był zrozpaczony, tak jak my jesteśmy zrozpaczeni. Ale Jezus był zrozpaczony tak, jak nikt z nas nie jest w stanie zrozumieć. Psalmista czuł się opuszczony przez Boga, lecz Jezus był opuszczona przez Boga Ojca, żebyśmy my nie musieli być opuszczeni. Dzięki męczarniom i śmierci Jezusa my możemy mówić, „Czemu rozpaczasz, duszo moja, I czemu drżysz we mnie? Ufaj Bogu, gdyż jeszcze sławić go będę: On jest zbawieniem moim i Bogiem moim!”