Nowe Narodzenie - Historia Lewisa

Od roku 1925, Lewis był członkiem Magdalen College, w Oxfordzie, gdzie służył jako nauczyciel języka angielskiego i literatury. Teraz prawdopodobnie znany jest najlepiej jako autor „Opowieści z Narnii”.
Podczas pewnego wrześniowego wieczoru roku 1931, Lewis rozmawiał na temat Chrześcijaństwa z J.R.R. Tolkienem (autorem „Władcy Pierścieni”) oraz Hugo Dysonem. Patrząc z perspektywy czasu można rzec, iż Bóg ustawiał wszystko w odpowiedniej kolejności tak, aby prowadziło do nawrócenia, które miało nastąpić następnego dnia.
Jednakże, w przeciwieństwie do Augustyna, nawrócenie to miało charakter nieemocjonalny i nie przejawiało się widoczną walką. Wszelka walka już minęła.
Oto jak opowiada historię swego ocalenia podczas jazdy autobusem do ZOO:

Bardzo dobrze pamiętam moment, lecz słabo sposób, w jaki został podjęty ten ostateczny krok. Pewnego słonecznego poranka jechałem do Whipsnade. Kiedy wyruszaliśmy, nie wierzyłem, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, a gdy dojechaliśmy – już wierzyłem. W dodatku nie spędziłem całej podróży skupiony na jakichś szczególnych rozmyślaniach. Ani na odczuwaniu emocji. „Emocjonalne” - to zapewne ostatnie słowo jakiego można użyć w odniesieniu do tych naprawdę ważnych wydarzeń. Czułem się raczej jak człowiek, który po bardzo długim śnie budzi się, i, wciąż leżąc w bezruchu, powoli zdaje sobie sprawę, że się przebudził. I był to moment niejednoznaczny. Wolność, czy konieczność? I wreszcie, czy tak znacznie się różnią?

Czy ktoś jest doprowadzony niemal do szaleństwa w momencie Nowego Narodzenia, czy doświadcza go po cichu w autobusie do ZOO, zawsze jest to chwila niesamowita. Nic nie jest ważniejsze dla dwojga dusz niż powiedzenie: „My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia (...)” (1 Jana 3:14).

Przegląd książki: Listy starego diabła do młodego

Jako pastorzy / nauczyciele / starsi mamy być studentami Słowa (2 Tymoteusza 2:15) oraz „należycie wykładać Słowo prawdy”. Jest to możliwe poprzez poważne zaangażowanie się w studiowanie Biblii. Ludzie, my musimy być w Słowie jeśli mamy dawać ludziom duchowe pożywienie, którego potrzebują aby wzrastali w swoim uświęcaniu się. I nie tylko to, ale powinniśmy również czytać dzieła wielkich chrześcijan, którzy szli przed nami. Księga Przysłów czyni jasnym, że „gdzie jest wielu doradców, tam jest bezpieczeństwo” (Przysłów 11:14). Przez czytanie dzieł liderów kościoła, którzy szli przed nami, zapoznajemy się z historyczną interpretacją fragmentów Biblii i stajemy się bardziej ochronieni przed czynieniem naszych własnych „prywatnych interpretacji” (2 Piotra 1:20), które często mogą być niebiblijne, jeśli nie heretyckie.

Jednym z celów tego bloga jest dostarczenie pastorom/nauczycielom/starszym dostępu do materiałów, które będą wspierać ich w „doskonaleniu świętych” (Efezjan 4:11-13), jak również dostarczanie materiałów dla ich własnego zbudowania. Od czasu do czasu będziemy recenzować chrześcijańską literaturę, która została przetłumaczona na polski język. Literaturę, która naszym zdaniem może być całkiem pomocna w osiągnięciu wyznaczonych wcześniej celów.

C.S. Lewis, najbardziej znany z „Kronik Narnii”, był jednym z wielkich chrześcijańskich teologów / autorów dwudziestego wieku. Wielu duchowych liderów w dzisiejszym kościele zawdzięcza Lewis’owi pomoc w ich postrzeganiu Pisma i kultury. Kilka z dzieł Lewis’a jest dostępnych po polsku, jedno z nich jest zatytułowane „Listy starego diabła do młodego”. Przed przeczytaniem tej książki, należy zrozumieć, że dzieło to pełne jest satyry i ironii. Lewis stusuje technikę zwaną „diabolicznym brzuchomówstwem”. Innymi słowy pisze on z perspektywy złego i jego demonów. „Listy starego diabła do młodego” są kolekcją esejów wprawionego demona o imieniu “Screwtape” do młodego demona o imieniu “Wormwood”.

W całej swojej korespondencji Screwtape próbuje dawać rady młodemu demonowi jak sprowadzić duszę na potępienie. Czytelnik musi wiedzieć, że to co Screwtape widzi jako dobre, my wiemy że jest złe. To co on ceni, naśladowcy Chrystusa mają w pogardzie. Pewien komentator tej książki ujął to w ten sposób: „satyra w listach Scretape’a dostarcza wartościowego wglądu w taktykę stosowaną przez zwodzicieli”. Jeden wyrywek, który jest dla mnie szczególnie intrygujący i przekonywujący wydarzył się po zaoferowaniu Wormwood’owi kilu technik rozpraszania ludzi podczas modlitwy, Screwtape dodaje: „Zabawne jest to, że śmiertelnicy zawsze obrazują nas jako tych, którzy wkładają rzeczy do ich umysłów: w rzeczywistości, naszą najlepszą pracę wykonujemy poprzez trzymanie rzeczy na zewnątrz”. Pomyślałem o tym jak często jest to prawdą w moim życiu. Kiedy idę do modlitwy z intencją wyznawania mojego grzechu, często mój umył nigdy tam nie dochodzi. Zamiast tego włóczy się on po myślach o tym jak inni zawinili wobec mnie i czyniąc to moje grzechy są zmiecione na bok a nie wyznane.

Listy starego diabła do młodego dostarczają doskonałego wglądu w świat pokus i ważne jest zauważyć, że Lewis nie kładzie całej winy u stóp demonów. Często poprzez satyrę i ironię ukazuje, że wiele winy pada u stóp osoby kuszonej. Mówiąc ogólnie, książka ta jest obowiązkową lekturą i wyostrzy ona tych, którzy pragnąć być bardziej jak Chrystus.